ว่ามีคนปองร้ายไม่วายวัน กินไม่อิ่มนอนไม่หลับกลับให้ทุกข์
ไม่มีสุขสักเวลาแทบอาสัญ แต่ถามเรื่องเป็นความไม่คร้ามกัน
คงผ่อนผันสู้ได้เป็นไรมี จะไปหาผู้ใดก็ไม่ยาก
ถามลูกหนี้ที่จากพลัดพรากหนี ว่ายังไม่พบกันในทันที
หาลาภนี้ก็ยากลำบากกาย ถามเรื่องคู่สู่สมภิรมย์ภักตร์
ว่าร้ายนักฟั่นเฟือนไม่เหมือนหมาย จงสงบไว้ก่อนค่อยผ่อนกาย
หมดคำทายที่สาม จบความ เอยฯ
