สุดแท้แต่บุญกรรมเป็นสำคัญ ตัวเรานั้นต้องเจียมเสงี่ยมตัว
จะทำการสิ่งใดอย่าได้หาญ ขืนรำคาญฮึกฮักว่าจักชั่ว
ต่อภายหลังจักต้องหม่นหมองมัว คิดถึงตัวถึงกายไม่วายวัน
เปรียบเหมือนเราปลูกต้นผลไม้ คนอื่นได้เก็บกินไม่ผินผัน
แม้นถามบุตรสุดใจที่ในครรภ์ ว่าบุตรนั้นเป็นหญิงจริง ๆ
ถามเป็นใจความว่าเห็นพอเป็นกลาง ถามคนพึ่งพาท่านว่าห่าง
ถามหาลาภบอกไว้ไม่อำพราง ให้ยับยั้งยอมสยบจบความเอยฯ
