จะไปหาผู้ใดให้เผอิญ เป็นการเกินทวารปิดมิดบัง
จะร้องเรียกก็ขามให้คร้ามจิตต์ เราต้องคิดคอยก่อนฟังสอนสั่ง
ว่ายังไม่กลายชัดเป็นสัจจัง เหมือนอยู่ยังในวนชลธาร
ในอารมณ์ไม่สมกับความคิด คู่เชยชิดนั้นหนาฟังว่าขาน
ไม่สู้ดีดอกคะจะระราน ถามอาการเจ็บไข้ว่าได้คลาย
ถามเพื่อนฝูงน้องพี่ลูกหนี้นั้น ว่าพบกันแสนสมอารมณ์หมาย
ถามหาลาภไม่ดีพาทีทาย หมดภิปรายเท่านั้นหนาท่านเอยฯ
