จงยั้งหยุดตรึกตรองจะทำการ ช้า ๆ หน่อย คงสมอารมณ์ปอง
ทั้งพวกพ้องปรีเปรมเกษมสานต์ อยู่จนแก่จนคร่ำไม่รำคาญ
แม้นถามการเจ็บกายว่าหายดี ถามหาลาภก็ได้เหมือนใจนึก
จะครื้นครึกเปลื้องทุกข์เป็นสุขี ถามเป็นความนั้นไซร้ไม่สู้ดี
ถามถึงที่ไปมาจะหาใคร ก็ไม่สมอารมณ์เหมือนใจจิตต์
สุดจะคิดจะแจ้งแถลงไข แต่ปลายมือว่าดีไม่มีภัย
ขอจบใบที่สิบเก้า เท่านี้เอยฯ
